Różne relacje

Łk 2, 41-52

Jak można wywnioskować z tego fragmentu, Jezus już jako dziecko potrafił nawiązywać relacje z rożnymi ludźmi. 

Rodzice zakładali, że znajduje się w tłumie pielgrzymów. Tak więc nie był zapewne stroniącym od innych odludkiem. Nauczyciele w świątyni prowadzili z nim partnerską rozmowę. Wobec tego potrafił "dogadać się" z ówczesną elitą intelektualną. Gdy wrócił z Marią i Józefem, był im poddany. Potrafił więc funkcjonować jako dziecko w rodzinie. A czyniąc postępy w mądrości i będąc w łasce u Boga, potrafił jednak wobec ludzi postępować tak, że był w łasce również u niż u nich...

Bez kontaktu bezpośredniego

Łk 7, 1-10

Może się wydawać, że setnik lekceważy Jezusa. Wszak nie udaje się do Niego osobiście. Jednak okazuje się, że chodzi o coś  zupełnie innego. Setnik wykazuje szacunek i pokorę, a także wie, że Jezus może zrobić cud i bez kontaktu bezpośredniego. 

Najsilniejsze więzy

J 19, 25-27

Od momentu ukrzyżowania Jezusa Jego matka i ulubiony uczeń będą tworzyć rodzinę. 

Bo najtrwalsze więzi to te, które zrodziły się pod krzyżem. A najbliższymi ludźmi są ci, z którymi się przeszło przez doświadczenie krzyża.

Między siłą a motywem

J 3, 13-17

Jeżeli różnica siły, możliwości i władzy między dwoma osobami jest duża, osoba słabsza może się obawiać i stać podejrzliwa. Nie dlatego, że ta silniejsza ma motyw by ją skrzywdzić, ale dlatego, że po prostu dysponuje taką możliwością. Ta zasada relacji międzyludzkich często "projektowana" jest na relację z Bogiem, którego siła, moc, możliwości są nieskończenie większe niż te każdego stworzenia.

Dealerzy informacji cennych

1 Kor 8, 1b-7. 10-13

Zazwyczaj człowiek popisujący się wiedzą o innej osobie nie rozgłasza informacji w celu krzewienia wiedzy. Najczęściej robi to, by samemu urosnąć przy obnażonej małości drugiego lub by zabłysnąć towarzysko i pozyskać status "dealera informacji cennych", za jakie niektórzy ludzie zawsze uważać będą (mniej lub bardziej interesujące) szczegóły z życia innych osób.

Fałszywi (nie tyko) prorocy

Łk 6, 20-26

Schemat działania każdego fałszywego proroka, sposób jego interakcji z otoczeniem, jest zasadniczo podobny: ja wam będę mówić to, co chcecie usłyszeć, wy zaś będziecie mi przyklaskiwać...

Mianowanie ambasadorów

Łk 6, 12-19

Przed "mianowaniem ambasadorów", czyli wyodrębnieniem grupy wysłanników, apostołów, Jezus dokonuje konsultacji. Modląc się przez całą noc konsultuje się z Ojcem.

Bez ogarków

Łk 6, 6-11

Wydaje się, że dla człowieka z uschłą ręką nie byłoby różnicy, gdyby Jezus uzdrowił go dzień później albo też zrobił to po cichu, gdzieś w jakimś kącie. Byłoby to "upieczenie dwóch pieczeni przy jednym ogniu" - uszczęśliwienie chorego oraz zadowolenie (czy raczej nierozdrażnianie) faryzeuszy i uczonych w Piśmie.

A jednak Jezus nie stosuje zasady "Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek". Jego postawa jest jasna, czytelna i niepozostawiająca żadnych wątpliwości.

Cena ochrony

Mt 1, 1-16. 18-23

Józef, człowiek sprawiedliwy, chce ochronić Marię przed zniesławieniem, a zapewne, biorąc pod uwagę realia ówczesnych czasów, także przed śmiercią. Zrobi to nawet za tak wielką cenę, jaką jest Jej utrata.

Pies ogrodnika

Mt 23,1.13-22

Jak się zachowują faryzeusze i uczeni w Piśmie? Jak przysłowiowy pies ogrodnika. 

Tak wyolbrzymiają trudy związane z wejściem do Królestwa Niebieskiego, iż wielu zniechęca się już przy podjęciu pierwszej decyzji, czy w ogóle wybierać się w drogę...

Oczekiwania

Mk 10,46-52

Jaka jest postawa ludzi wobec cierpiącego Bartymeusza?

Oczekiwanie, że nie będzie robił rabanu...

Przeciw elicie

Mk 10, 41-45

Pozostali uczniowie - czyli wszyscy poza Jakubem i Janem, łajają ich za domaganie się szczególnej pozycji w Królestwie Niebieskim. Co oburza tych dziesięciu? Czy to, że synowie Zebedeusza instrumentalnie traktują Nauczyciela? Czy też może to, że mają oni status swoistych Jezusowych ulubieńców? W końcu, poza Piotrem, tylko Jakub i Jan towarzyszyli Mistrzowi na górze Tabor...


 

Mistrz, decydent

Mk, 10, 35-40

Rozmowa wskazuje na to, iż synowie Zebedeusza w Jezusie widzą przede wszystkim przyszłego decydenta i władcę, pomimo iż zwracają się do Niego "Nauczycielu".

Relacja mistrz-uczeń postrzegana jest przede wszystkim jest z punktu widzenia samego związku między ludźmi, kierującego się określonymi prawidłowościami. Relacja petent-decydent określana jest przede wszystkim w kategoriach spraw do załatwienia, rzeczy do uzyskania, stanowisk do objęcia.

Przesilenie

Mk, 9, 14-29

Sytuacje kryzysowe, które są tak intensywne, że wydają się móc kogoś zniszczyć, zabić lub załamać, mogą stanowić przełom.

Duch rzuca cierpiącym chłopcem tak, że ten wygląda jak nieżywy. A jednak jest to moment uzdrowienia.

Rozpoczęcie, zakończenie

Mk, 8, 34-9,1

Ocalenie paradoksalnie rozpoczyna się od wzięcia krzyża. Zatracenie - od wyparcia się.

Rozmowy w drodze

Mk, 9, 33-37

Długa droga zazwyczaj nastraja do rozmów głębokich, na ważne tematy, szczerych, emocjonujących.

Jak widać, kwestia własnej wagi i pozycji łatwo może być uznana za ważną i  głęboką. A na pewno budzi emocje. Wyrazem szczerości zaś jest niestety demonstrowanie poczucia własnej wyższości i różnego rodzaju przewagi nad innymi.

Postawić namiot i obgadać sprawę

Mk 9, 2-10


W pewnym sensie zachowanie Piotra wydaje się bardzo sensowne.

W obliczu czegoś nowego, groźnego i niezrozumiałego przejawem rozsądku jest założenie bazy, przyjrzenie się nieznanemu oraz przedyskutowanie kwestii z bliskimi.

Identyfikacja a zrozumienie

Mk 8, 27-33

Piotr prawidłowo identyfikuje Jezusa jako Mesjasza. Jednakże zaraz potem okazuje się, że zupełnie brak mu zrozumienia dla Jego misji...

Czasem łatwo nadać nazwę lub etykietę. Zazwyczaj jednak bardzo trudno pojąć, co tak naprawdę pod nazwą się kryje. Łatwo jest kategoryzować. Trudno jest rozumieć.

Etapy uzdrowienia ślepego

Mk, 8, 22-26

Uzdrowienie niewiadomego następuje w kilku etapach: wyprowadzenie go przez Jezusa na wieś, pomazanie oczu silną, częściowe odzyskanie wzroku - dostrzeganie zarysów sylwetek ludzi, a wreszcie znów położenie rąk na oczy i pełne uzdrowienie. Jednakże cała sekwencja zdarzeń prowadzących do uzdrowienia rozpoczyna się przyprowadzeniem niewiadomego do Jezusa z prośbą o uzdrowienie. I być może ta troska i pomoc innych to największy cud występujący w tym fragmencie Ewangelii.

Częstotliwość cudów

Mk 8, 14-21

Czy uczniowie po pierwszym cudzie rozmnożenia chleba nic nie zrozumieli i dlatego nie spodziewali się kolejnego? Być może. Lecz możliwe również, iż wiedzieli, że mają do czynienia z wydarzeniem niezwykłym. A więc cudem, co do którego jest mało prawdopodobne, że wystąpi po raz kolejny.

Po fakcie

Mk, 8, 11-13

Fryzeusze nie pomagali Jezusowi nakarmić tłumów. Pojawiło się, gdy problem został rozwiązany. A celem był Ten, kto tego dokonał.

O mówcach

Mk 8,1-10

Jezus różni się zasadniczo od innych współczesnych Mu, ale i współczesnych nam, mówców.

Większości mówców zależy na tym, by mieć
słuchaczy. Stąd ich wystąpieniom często towarzyszy serwowany przy okazji posiłek, mający na celu pozyskanie możliwie szerokiej publiczności.

Jezusowi natomiast zależy na słuchaczach. Dlatego postanawia ich nakarmić żeby nie odeszli do domów głodni.

O dyskrecji i rozgłosie

Mk 7,31-7

Jezus czyni cuda i dokonuje uzdrowień w wielkiej dyskrecji. Zazwyczaj nie mają one wielu świadków a i tym, którzy są, a także samym uzdrowinym, nakazuje On, by nikomu nie wspominali o tym, co się wydarzyło.

Zastanawiające jednak jest, że im bardziej dyskretny jest Jezus, tym szerzej roznosi się wieść o uzdrowieniach i innych jego cudach.

Okruszki

Mk 7,24-30

Ponoć to nie człowiek udomowił psa a właśnie pies oswoił sobie człowieka. Tak więc szczeniaki być może wiedzą, że tak czy inaczej lepiej leżeć pod stołem i czekać na okruszki niż szukać na zewnątrz. Możliwe więc, że ich zachowanie jest całkowicie przemyślane.

Natomiast czy dzieci zostawiają okruszki po to, by pomóc szczeniakom? Możliwe, jednak możliwe również że beztroskie kruszenie wokół to konsekwencją rozwydrzenia i niedocenienia osoby, która im przyrządzać jedzenie.

Bo można darem pogardzić, ale można i na dar czekać. Można wiedzieć też, że jest szansa na otrzymanie czegoś wartościowego, tylko dlatego, że nie docenią tego inni.

Zwyczaje i zasady

Mk 7, 1-23

Dlaczego faryzeusze tak kurczowo trzymają się swoich zasad oraz obyczajów i reagują tak bezwzględnie na wszelkie zasady ich łamania?

Dlatego, że te zasady są stworzone przez nich samych.

O wysiłku

Mk, 6,53-56

W tym fragmencie wielu chorych odzyskuje zdrowie. Dochodzi do tego w wyniku wielostronnego wysiłku. Jezus wykazuje go poprzez przybycie w określone miejsca - do miast i wsi. Bliscy chorych transportują ich tam, gdzie spodziewają się Jego przybycia. Ale wysiłek muszą włożyć w swoje uzdrowienie także sami chorzy poprzez prosty akt wiary jakim jest dotknięcie Jego płaszcza.

Warunki modlitwy

Mk 6,45-52

Jezus, aby móc się wreszcie pomodlić, musi zarówno odesłać uczniów, jak odprawić tłumy. Wtedy wreszcie może porozmawiać z Tym, Który Go dobrze zna. Uczniowie zaś, zdaje się, znają Go bardzo słabo, gdyż chwilę później nie rozpoznają go wcale.

Świadomość cudu

Mk 6, 32-44

Tłumy towarzyszące Jezusowi prawdopodobnie nie są świadome cudu. Nawet czytelnik tego fragmentu może domyślić się niesamowitego rozmnożenia chleba tylko w wyniku śledzenia sekwencji następujących po sobie zdarzeń...

A jednak cud ma miejsce i to także dzięki współpracy osób będących słuchaczami Jezusa. Bo nie rozchodzą się oni w celu poszukiwania pożywienia a pozostają na miejscu i siadają w oczekiwaniu na posiłek zgodnie ze słowami Jezusa przekazanymi im przez Jego uczniów.

Liczba działania, liczba odpoczynku

Mk 6,30-31

Jezus, gdy wysyłał Apostołów "na misje" czy "w teren", jakbyśmy to dzisiaj powiedzieli, wysyłał ich zawsze po dwóch. Najwyraźniej uznał, że jest to liczba odpowiednia do stawianego przed nimi zadnia.

Na odpoczynek wysyłał ich zaś samotnie, w miejsca, gdzie nie było żywej duszy. Zapewne uznał, że to optymalne z punktu widzenia należytego wypoczynku.

Opinie

Mk 6, 17-29

Wszystkie nieszczęścia, o których opowiada ten fragment, wynikają ze zbytniej troski o opinię innych. Herodiada obawia się o swój wizerunek publiczny, więc doprowadza do uwięzienia Jana Chrzciciela, który po prostu mówi prawdę. Herod obawia się usłyszeć opinię Jana, więc odważa się go pojamać jedynie przez wysłanników. Salome kieruje się opinią matki, więc przekłada głowę niewinnego człowieka nad władzę, wpływy i bogactwa, jakie niewątpliwie zapewnia połowa królestwa zaoferowania przez Heroda. Ten natomiast zbyt się boi opinii biesiadników, by sprzeciwić się żądaniu dziewczyny.

Cudzych opinii nie obawia się tylko Jan (a więc traci życie) oraz jego uczniowie, którzy przychodzą po jego ciało.

Przyczyny docenienia

Mk 6, 14-16

Co powoduje, że Herod widzi w Jezusie Jana Chrzciciela? Rozgłos.

Władza

Mk  6, 7-13

Apostołowie otrzymują od Jezusa władzę, którą zapewne można określić jako ogromną: możliwość wyrzucania złych duchów.

Nie otrzymują jednak żadnej władzy nad drugim człowiekiem i w każdym miejscu mogą nie zostać przyjęci.